LLANWRTYD WELLS

Theo Tromp

Nagenoeg onuitspreekbare namen in het Wales zagen we bij onze wandel�week naar de 20^e Welsh International Four Days walks. Onze groep van 14 Nederlanders w.o. zeven leden van OLAT  (Hans Hoek, Arie Evegroen, Piet Boudewijns, Paula Hendriks, Conny Nakken, Willem Brooymans en Theo Tromp) deden mee aan deze trip van JAGO-TRAVEL.

Vanuit Weert werd vertrokken met een busje met als chauffeur Theo. Paula vertrok vanuit Groenlo met het tweede busje. Zij waren ook beiden de reislei�ding van deze tocht met als wissel�chauffeur Conny. In de haven van Oostende was het ontmoe�tingspunt en na een kopje koffie met een broodje moesten we de Seacat op. Een soort catamaran. Op dat moment kwam ook de andere bus in de haven aan. Op de boot werd kennis gemaakt met de andere deelnemers, die geheel uit de vrouwelijke kunne bestond. De reis was mooi, een zonnetje en het was goed vertoeven op het dek en er werd druk gebruik gemaakt van het restaurant- en bargedeelte. In ruim twee uur was de overtocht gepiept en moesten we de linkerkant van de weg op. Via de M20, M26, M25 en de M4 bereikten we het Prinsdom Wales. Nu gaat het verder over wat regionale wegen, maar ook daar levert het links rijden geen problemen op. Tegen de avond bereiken we ons overnachtingadres het Stonecroft Inn Lodge, hier hebben we alle�maal een tweepersoonskamer met keurig opgemaakte bedden.

Na de bagage uitgeladen te hebben zitten we al gauw achter een pint en een lekkere maaltijd. Zelf heb ik er maar geen zaak van gemaakt om alle soorten bier uit te proberen, dat kan je beter aan andere deskundigen overlaten.

De volgende dag maken we een excursie door de streek. Hier zien we hoe smal de Engelse wegen kunnen zijn, regelmatig zijn de wegen net zo breed als het busje. We rijden naar Elan Village, een rustig gehucht waar de schapen in de straten staan te grazen en waar we een fotostop maken. Het iets verder liggende bezoekerscentrum van de Elan Valley is onze volgende stop. Hier genieten we van een kopje koffie met taart en kunnen zien dat deze stuwmeren voor de waterhuis�houding dienen voor het drinkwater van de stad Birmingham.

We rijden vervolgens langs de stuwmeren steeds verder omhoog om bij het bovenste stuwmeer de dam eens goed te bekijken. De plaats Rhayader of Rhaeadr Gwy, dat in het Wales betekent: Waterval van de Wye, maar blijkbaar is er een droge tijd ge�weest want de watervallen stellen niet veel voor. Hier hebben we de tijd om een hapje te eten, de ene doet dit op een bankje in het park, terwijl de andere een plaatselijk pub hiervoor opzoekt.

De rit gaat verder, steeds verder stijgend naar het 'dak van Wales'. We hebben een schit�terend uit�zicht op de gebied om ons heen en overal zien we schapen grazen.

Tijdens het rijden moeten we hier ook constant rekening mee houden. Sommige kijken niet eens op als we langs rijden, andere lopen rustig voor ons uit. Na een zeer smalle stijgende en daarna dalende weg treffen we in 'the middle of nowhere' een echte rode Britse telefooncel aan. Deze wordt gebruikt voor een groepsfoto en Hans probeert het thuisfront hier vandaan te bellen. Ook deze avond gebruiken we de warme maaltijd in onze pub Stonecrofft.

's Avonds gaan we naar de meeting. Hier vertelt de organisator van deze Vierdaagse - Gordon Green - de wandelaars wat hen te wachten staat. Hij waarschuwt voor de 'moren' (moerassen) en de schapen, die de vanen en pijlen opeten of zijn het de boe�ren die ze verwijderen? Alle deelnemers krij�gen een fotokopie van een kaart en de afstand van 25 kilometer wordt als 'groep' gewandeld. Er hebben zich 71 wandelaars voor deze Vierdaagse ingeschreven.

 De eerste dag starten we om negen uur en het blijkt al gauw dat als je niet op het juiste spoor blijft dat een stok met gemak een meter diep in de grond gedrukt kan worden. Een mooie ruige tocht en schitterend weer. Door de benzinecrisis hebben zich helaas geen deelnemers meer aangemeld en starten er maar 69 deelnemers. We hebben halverwege een rust in een schooltje waar een aantal aardige dames ons voorzien van thee of koffie en overal staan koekjes op tafel. Na een rust van acht koekjes en enkele prachtige ver�halen van een Engelsman gaan we weer verder. Rond vier uur zijn we weer terug in Llantrtyd Wells, nu is het mijn taak om voor de maaltijden te zorgen voor de komende drie dagen. Deze dag openen we met een tomaten�groentesoep, gevolgd door een nasi�maaltijd met kip in babipangsaus en natuurlijk sat�saus. We sluiten de maaltijd af met ijs met ananas en slagroom en koffie toe. Na de afwas gaan we naar de Victoriahal waar elke avond iets te doen is. Vanavond een muziekgroep uit Wales. We zijn wat laat en buiten staat een meisje, dat verrukt is dat er toch nog een groep wandelaars aankwam. De zaal is zo goed als leeg en wij vormen als Nederlandse groep de grootste bezetting. De wandelaars, die deze avond niet aanwezig waren, hebben veel gemist. De komst van de groep had ook even aan een zijden draadje gehangen, maar omdat ze in Llanwrtyd Wells hun tank konden vullen zijn ze gekomen. De groep met de naam Ffynnon begint vol enthousiasme aan hun optreden en je kunt zien dat ze het met veel plezier doen. Zij hadden al een CD uitge�bracht en een optreden achter de rug bij de BBC televisie en radio. De prachtige stem van Lynne Denman en de wijze waarop zij als het ware uit haar 'tenen' zingt  brengt alle aanwezi�gen in vervoering.  De gangmaakster Stacey Blythe zorgt voor de olijke noot en laat zien dat zij alle instrumenten (keyboard, piano en accor�deon) goed beheerst. De blinde Dave Reid bespeelt de 6-string bassgitaar en het applaus na elk nummer zweept de groep op tot grote hoogten.  Tijdens het optreden dacht ik: dit is iets voor de Kempische Wandeldagen, maar even over de mogelijkheden denkende laat ik de gedachte varen.

Na afloop van het optreden bedank ik Stacey voor hun geweldige optreden en zeg voor de grap dat ze maar eens in Nederland moeten komen spelen. Tot mijn grote verbazing was de groep hiervoor direct te vinden en als ik voor een uitnodiging zorg komen ze vol�gend jaar over naar Nederland. Dus als alles goed gaat kunnen we volgend jaar genieten van hun optreden in Nederland.

 De tweede dag valt ons wat tegen: de route voert ons over een groot aantal brede boswegen door de streek. Alleen het stuk door de weilanden waarbij een riviertje via stenen overgestoken moet worden bekoort ons. Onderweg alleen verzorging via de ambulance in de vorm van thee of koffie, alleen de langste afstand heeft de luxe van een echte Inn. Deze dag zijn de afstanden erg ruim gemeten, want de 40 km zal eerder 46 zijn geweest. 's Avonds na de maaltijd, die ook ditmaal uit drie gangen met koffie bestond gingen we weer naar de Victoriahal waar een optreden van een muziekgroep en volksdansen  (countrydancing) op het programma stond. Maar na enkele nummers bleek al gauw dat wij zelf de volksdansers waren en iedereen van onze groep op de vloer stond. Als toeschouwer, maar ook als deelnemer aan het dansen hebben wij van deze avond genoten, maar rond half elf hielden we het toch voor gezien. We besloten nog een pint te gaan drinken; i.v.m. deze Vierdaagse waren alle pubs tot twaalf uur open in plaats van half elf.

Llanwrtyd Wells is de kleinste stad van Engeland en heeft de reputatie van het grootste aantal aparte evenementen door het gehele jaar heen. Wat te denken van snorkelfietsen, waar deelnemers met een met lood verzwaarde fiets onder water door een sloot moeten fietsen of de man tegen paard Marathon en een rally van Morissen in het woud.

De derde dag begint met regen en ook een aantal pijlen zijn verdwenen, maar met de kaart erbij komen alle deelnemers toch weer op het goede spoor. Zelf komen we met Arie en Conny via paden door weilanden - waar steeds het hek achter ons gesloten dient te worden - op de route. Ondertussen was het droog geworden, de rust van deze dag is weer in het schooltje van de eerste dag. Vanuit deze rust zien we de deelnemers naar boven klimmen. Een deel van onze groep loopt verkeerd, maar een roep kan dat herstellen. Boven aangekomen gaat het weer door het veengebied. het was een prachtige tocht. Langs de route zag men overal grote bramen, vandaag kwamen we allen moe bij de finish aan. Even dachten we eraan om maar in de Pub te eten, maar een half uurtje later dan normaal konden we aan tafel. Deze avond was er een optreden van een mannenkoor, de zaal zat vol en dit was voor mij een mooie gelegenheid om me na enkele num�mers te drukken. Even een dutje gedaan en rond half twaalf werd ik wakker en besloot nog even een pintje te gaan pakken in de Pub. Hier  waren Hans en Wim nog druk bezig om alle soorten te keuren. Er waren berichten dat Belgi� geblok�keerd was en de veerboten niet voeren, mogen we lan�ger blijven?

 De vierde dag 'mocht' ik zelf op de grote route, want Paula bleef bij de groep. Er was contact geweest met Jago: de acties in Belgi� waren voor�bij en de Nederlandse acties zouden al�leen op vrijdag zijn.

Ik start net na negen uur en bij de controle bleek dat ik Wim met een groep Engelsen al bijna een half uur had ingelopen en zij nog maar achttien minuten voor me zaten. De afdaling ging iets te snel en een schuiver liep gelukkig goed af en leverde alleen een vuile broekspijp op. Tijdens een ste�vige klim haalde ik wandelaar na wan�delaar in en bij de controlepost met thee was ook het groepje met Wim ingehaald. Na de thee even de achterstand weer goed gemaakt. Nu begon het te regenen, eigenlijk is gieten een beter woord, want het werd echt menens. Al snel was er niets meer droog. De rust ditmaal in de kantine van een schiet�baan van het Engelse Leger (of was het Wales), bereikte ik als eerste van de 40 kilometer, terwijl er maar twee mensen van de 25 kilometer net voor me waren gearriveerd. Hier wilde ik op onze groep blijven wachten, maar na anderhalf uur kreeg ik het toch wel erg koud, zodat ik toch maar weer op pad ben gegaan. Nu moesten we drie en een halve mijl over een asfaltweg en de regen bleef naar beneden komen. Dan volgt een mooi maar drassig pad door weilanden. Het laatste stuk naar de finish ging over een rustige asfaltweg, maar ik had geen zin meer om bramen langs de weg te plukken zo nat was ik.

Na de afmelding lekker even in bad en een dutje doen. Om halfzeven even een meeting met onze groep om daarna in de pub te gaan genieten van de streekgerechten. 's Avonds om half negen naar het hotel waar de medaille-uitreiking en het 'blarenbal' was. De ruimte hier was zo klein dat zelfs een intieme schuifel niet mogelijk was. We ontvingen als groep 'JAGO-TRAVEL' de prijs voor de grootse buitenlandse deelname. Na de ont�vangst van onze mooie medailles en dankwoord van onze groep aan de organisatie ben ik richting bed gegaan. Ik had een goede kou opgelopen en wilde uitgerust de volgende dag aan de thuisreis beginnen. Om vijf uur koffie gezet en om tien over halfzeven reden we weer naar Dover. De reis verliep voorspoedig, ondanks de stevige wind waren we er vroeg. We hoorden dat de hovercraft naar Cherbourg geannuleerd was en wij een vertraging had�den van een half uur. We kozen het zeesop. Wat was deze reis anders dan de heenreis: geen rijen bij de bar en het restaurant, wat bleke gezichten om ons heen. De regen striemt over het dek en tegen de ramen en de golven zijn hoog. Regelmatig mensen die zich snel richting toiletten bewogen. Naar buitenkijkend zagen we al na een uurtje de kust, hoe kan dat nou? Het blijkt dat we overgestoken zijn naar Duinkerken en onder de Franse en Belgische kust naar Oostende varen. We zijn allen blij dat we er zijn en de bootreis erop zit. We hadden afgesproken om voor Antwerpen nog even gezamenlijk koffie te drinken. Dat ging fout door het slechte weer en een tussenstop vanwege een erge hoestbui van mij, waarop Conny het stuur over�nam. We kwamen op de afgesproken plaats aan, maar Paula dacht dat we voor hen zaten en was na een korte tijd doorgereden. Wij hebben nog een maaltijd gebruikt waarna we koers zetten naar Weert. Hier konden we iedereen om negen uur bij het station afzetten. Voor ons nog even een rit naar Roermond heen en terug voor het wegbrengen van het busje en Wales zat er op. Volgende jaar staat hij weer op mijn programma, een schitterende wandeltocht door een indrukwekkend gebied, kleinschalig, maar daardoor juist gemakkelijke contacten.

Zet deze tocht volgend jaar eens op je kalender, je zult er geen spijt van hebben. Wil je eerst wat meer informatie dan kun je altijd bij mij terecht